Słowo edukacja, zostało zaczerpnięte z języka łacińskiego. Oryginalnie brzmi: educatio i oznacza wychowanie. Jest w tym wiele prawdy. Szkoła ma za zadanie ucząc – wychowywać i wychowując – uczyć. Jedno z drugim idzie w parze. Wszystkim nam edukacja kojarzy się w głównej mierze z okresem szkolnym. Rodzice mają obowiązek posyłać dzieci do szkoły, uczeń podlega obowiązkowi szkolnemu. Naturalnym biegiem losu kończy szkołę podstawową, gimnazjum, dalej – zależnie od wyborów życiowych, decyduje się na wykształcenie zawodowe, techniczne, ogólne, może nawet wyższe. Zostaje mu wpojona elementarna wiedza, którą z mniejszym lub większym powodzeniem wykorzystuje w późniejszym życiu. Często absolwenci hucznie świętują zakończenie szkoły, naiwnie wierząc, że to już koniec nauki i początek wolności, dorosłość wydaje się być taka wspaniała, beztroska. Tymczasem nie mylił się ten, kto stwierdził, że człowiek uczy się przez całe życie. Nie chodzi tu tylko o dodatkowe szkolenia, które odbywamy w miejscach pracy, kursy, niezbędne uprawnienia, certyfikaty. Nie chodzi o dodatkowy język, który poznajemy, by dostać lepszą posadę. Owszem, bywa, że niektórzy z nas mają taki głód wiedzy, że dla własnej przyjemności i z powodu niezaspokojonych ambicji, piszą prace doktorskie, zdobywają kolejne tytuły naukowe. Inni chcą służyć społeczeństwu, prowadząc prace naukowe, wynajdując nowe technologie, innowacyjne sposoby leczenia, lekarstwa, cuda techniki. Jest jednak taka wiedza, którą zdobywamy wszyscy. Nawet ci, którzy uczyć się nie chcą i nie lubią. Doświadczenie życiowe – im jesteśmy starsi, tym więcej go posiadamy. Uczymy się bezwiednie, często na własnych błędach. Jest bezcenne. Nie zastąpi go żaden tytuł naukowy.
