O istotnej roli edukacji w kulturze lokalnej we wrześniu 1994 roku wypowiedział
się V Kongres Regionalnych Towarzystw Kultury, który obradując we Wrocławiu, uchwalił Kartę Regionalizmu Polskiego. Jeden z jej punktów brzmi zaś: Szczególna rola
w podtrzymywaniu i kształtowaniu świadomości lokalnej i regionalnej przypada systemowi edukacji. Programy nauczania szkół wszystkich szczebli powinny szeroko uwzględniać tematykę regionalną.
W październiku 1995 roku Ministerstwo Edukacji i Nauki ogłosiło natomiast założenia programowe Dziedzictwo kulturowe w regionie, które stały się podstawą działań
dydaktyczno – wychowawczych. W Zasadach nauczania swojego dziedzictwa kulturowego, które są zawarte w wyżej wymienionym dokumencie, możemy przeczytać: Pogłębienie edukacji o specyfice własnego regionu sprzyja ugruntowaniu poczucia tożsamości narodowej. Dzieje się tak, gdyż naród nie istnieje tylko w doświadczeniu empirycznym, w kontaktach bezpośrednich, lecz jest przede wszystkim „wspólnotą wyobrażeniową”, która istnieje wyraźnie i zaznacza się mocniej poprzez identyfikację z „małą ojczyzną”. W niej to właśnie ważny jest zarówno krajobraz, architektura, kultura tradycyjna, w tym folklor i sztuka ludowa. W treściach nauczania poszukały się: gwara i jej rozwój, sztuka ludowa, znani
i zapomniani ludzie danej ziemi. Zagadnienia te perfekcyjnie można wykorzystać na lekcjach języka polskiego zarówno w kształceniu językowym, jak i literackim.
