U schyłku XIX wieku miała miejsce rewolucja w dziedzinie nauczania języków obcych, która przez wielu uważana jest za początek współczesnej metodyki nauczania. Nauczyciele, którzy widzieli ograniczenia Metody Gramatyczno-Tłumaczeniowej (brak kompetencji komunikatywnej u uczniów), zaczęli eksperymentować z nowymi metodami nauczania języka. Ogólnie rzecz biorąc, zaczęto szukać metody, która odzwierciedlałaby sposób, w jaki wszyscy ludzie przyswajają język ojczysty. Nowa metoda zawierała techniki nieobecne w Metodzie Gramatyczno-Tłumaczeniowej, mianowicie: komunikacja werbalna, spontaniczne użycie języka , a dodatkowo zdolność „myślenia” w języku obcym. Metoda ta odeszła od tradycyjnych technik w Metodzie Gramatyczno-Tłumaczeniowej, takich jak stosowanie języka ojczystego jako języka instrukcji, uczenie się na pamięć zasad gramatycznych i tłumaczenie między oboma językami
