Rozbiory i powstania narodowe, I i II Wojna Światowa, represje stalinowskie, geograficzne i polityczne zmiany w Europie Wschodniej i Zachodniej w XIX i XX wieku doprowadziły do migracji narodu polskiego do wielu krajów Ameryki Północnej i Południowej, Wschodniej i Zachodniej Europy.
Grupa etniczna Polaków, która mieszka poza granicami państwa otrzymała nazwę Polonii. Mimo że znacząca większość przedstawicieli Polonii urodziła się już poza Polską, w ich domach są utrzymywane polskie tradycje, wiara katolicka, zainteresowanie historyczną ojczyzną.
W Londynie, San Francisco, Berlinie, Wilnie, we Lwowie i w wielu innych ośrodkach miejskich istnieją „Domy Polskie”, w których spotyka się diaspora polska. Pod koniec lat osiemdziesiątych , a oprócz tego na początku lat dziewięćdziesiątych w wielu byłych republikach Związku Radzickiego: Litwie, Ukrainie, Białorusi, Mołdawii, Kazachstanie, Rosji, Uzbekistanie, były założone stowarzyszenia polskie, dzięki którym kilka rodzin umacnia związek ze swoja historyczną ojczyzną. Specyfiką Polonii Wschodniej jest to, że niemal nikt z młodego pokolenia nie zna języka polskiego. Jest to związane z tym, że po II Wojnie Światowej prawie cała polska inteligencja wróciła do kraju, „żywy” język pozostał w większości sytuacji na prowincji, we wsiach i miasteczkach. W ciągu paru dziesięcioleci język ten mocno zestarzał się, pod wpływem języka rosyjskiego pojawiło się dużo rusycyzmów
