teatr rozwinął się w Atenach w VI w. p.n.e. wyrósł on z pieśni obrzędowych ku czci Dionizosa – boga wina i zabawy. W starożytnej Grecji Dionizos miał wiele świat, najważniejsze z nich to:
Dionizje Wiejskie czyli Małe – odbywały się na przełomie grudnia i stycznia, związane z cyklem produkcji wina i z otwieraniem beczek z winem
Lenaje, związane z tłoczeniem wina odbywały się na przełomie stycznia i lutego
Antesterie związane z kultem zmarłych odbywały się na przełomie lutego i marca
Jednak najważniejsze święto ku czci Dionizosa odbywało się na przełomie marca i kwietnia – Dionizje Miejskie czyli Wielkie. Uroczystości trwały 6 dni.
Pierwszy dzień miał charakter religijny – odbywała się procesja z posągiem Dionizosa. Drugi i trzeci dzień to pokazy aktorów satyrycznych, natomiast przez ostatnie trzy dni na deskach teatru królowała tragedia.
Tragicy wystawiali 3 tragedie i dramat satyrowy, a nad przebiegiem konkursu czuwało 5 sędziów.

Tragedia wywodzi się z pochwalnych hymnów (dytyrambów) śpiewanych przez pasterzy przebranych
w koźle skóry. Stąd pochodzi nazwa tragos – kozioł i ode – pieśń. Tematem tragedii często były wątki czerpane z mitologii. Główny bohater tragedii antycznej przeciwstawiał się fatum, dlatego akcja zawsze kończyła się jego śmiercią, która zgodnie z ówczesnymi poglądami swe źródło miała w fatum, przeznaczeniu. Drugim typem dramatu jest komedia. Wywodzi się ona z satyrycznych pieśni śpiewanych w czasie procesji ku czci Dionizosa (komos – wesoły orszak) komedia poruszała zwykle tematy aktualne, obyczajowe lub polityczne

Ajschylos VI w.p.n.e wprowadził na scenę II aktora
Sofokles 496 – 406 p.n.e wprowadził III aktora, zwiększył liczbę osób w chórze z 12 do 15. autor sam występował na scenie, grał zwykle niemowy, był strategiem, wprowadził rysunek psychologiczny postaci.
Eurypides V w.p.n.e. ograniczył rolę chóru i poszerzył psychologizm postaci

Teatr (theatron) tzn widownię budowano na stokach wzgórz, pod gołym niebem wykuwając w skale siedzenia przewidziane dla kilku tysięcy widzów. U stóp amfiteatru znajdowała się okrągła powierzchnia – orchestra, na której przebywał chór. Jeszcze w VI w.p.n.e. całość przedstawienia toczyła się właśnie na orchestrze. Poza orchestra zbudowano proskenion (wąskie, prostokątne podwyższenie, na którym pokazywali się artyści). W głębi znajdowała się fasada budynku – scena (skene – buda). Front tego budynku posiadał troje drzwi, przez które wchodzili i wychodzili aktorzy. Mogli oni również wychodzić na scenę przez parodos – boczne wejścia dla chóru.

Aktorzy – wyłącznie mężczyźni ubrani byli w ozdobne, kolorowe stroje. Na głowach nosili tzw onkos – specyficzne uczesanie podwyższające optycznie artystę, ich sandały posiadały koturny, a twarz zakrywała biała maska obrazująca płeć, pozycję społeczną postaci i nastrój. Szaty bohaterów odznaczały się bogactwem i jaskrawością barw, co również miało znaczenie symboliczne: im kolor jest bardziej jaskrawy tym postać większe ma znaczenie, np. purpura wyrażała dostojeństwo, wysokie stanowisko, z czym związana była także wysokość koturn i fryzur.