Region Suwalszczyzny charakteryzuje się swoją odmianą regionalnego języka, którego cechy mogą zostać w metodę pomocny wykorzystane w nauczaniu języka polskiego.
Suwalszczyzna posiada też własny kolekcja podań, legend, baśni, które także mogą okazać się doskonałą poradą w przekazaniu uczniom informacji zawartych w bazie programowej nauczania języka polskiego, w szczególności zaś w dziedzinie kształcenia literackiego.
Legendy, podania i baśnie przynależą do kultury określonego miejsca. Są jakby skrótowymi opowieściami o istocie ludzkiego losu. Ich oddziaływania na emocje, wyobrażenia i postawy ludzkie jest udowodnione. Polonistyka szkolna powinna te uniwersalne, humanistyczne wartości legend, podań i baśni wykorzystać zarówno, o ile chodzi o kwestie wychowawcze, rozwijaniu w uczniu wartości estetycznych, jak również przy wprowadzaniu wszelkiego typu terminów literackich, zaznajamianiu uczniów z wyżej wymienionymi gatunkami. Zdaje się być także słusznym stwierdzenie, że wykorzystanie elementów regionalnych, jakimi są dzieła literackie danego regionu, może wpływać na kształcenie czytelnicze ucznia – przyjemniej czyta się to, co w jakimś sensie dotyczy mnie samego. Przy obecnym kryzysie czytelniczym ten aspekt nauki regionalnej wykorzystany w kształceniu polonistycznym także wydaje się być bardzo cenny.
