System edukacji w Polsce obejmuje oprócz szkolnictwa powszechnego również sieć szkół specjalnych dla dzieci z niedoborami rozwoju intelektualnego albo z uszkodzeniami narządów wzroku lub słuchu.
Program nauczania w tych szkołach jest dostosowany do rodzaju zaburzenia.
W placówkach dla głuchoniemych dzieci w wieku przedszkolnym, uczą się one przede wszystkim języka migowego. Jest to język, w którym poszczególne litery, cyfry lub słowa mają swoje odpowiedniki w układzie palców, dłoni i w gestach. Za pomocą tego języka dzieci mogą się komunikować z opiekunami, przekazywać swoje emocje i potrzeby. Edukacja w tym zakresie potrzebna jest przede wszystkim dzieciom z rodzin, w których rodzice i rodzeństwo są słyszący, więc nie mieli oni możliwości nauczenia głuchego syna lub córki języka migowego, bo sami go nie znali. Im też przekazywana jest wiedza o specyfice języka migowego i sposobach biegłego posługiwania się nim.
Dalsza edukacja uczniów ze znacznymi zaburzeniami słuchu, przebiega również w oparciu o język migowy, nauczyciele muszą więc umieć się nim porozumiewać. Wiedza o tym sposobie komunikowania się jest przekazywana w toku studiów podyplomowych z zakresu defektologii.
W tego typu szkołach prowadzona jest też edukacja rodziców. Wiedza o właściwościach psychiki dziecka z ograniczeniem odbierania bodźców słuchowych pozwala na zrozumienie ich czasem nietypowych zachowań.
Praca wychowawcza z dziećmi mającymi znaczne ubytki słuchu wymaga dużej cierpliwości i tolerancji. Ale nie można im nadmiernie pobłażać ani wyręczać w komunikacji z otoczeniem, pomimo, że sprawia to im trudności. Od tego jak nauczą się funkcjonować samodzielnie zależy ich dalsza edukacja, zdolność do podjęcia pracy zawodowej, radzenie sobie w życiu prywatnym, udział w życiu kulturalnym i społecznym. Im większa będzie ich wiedza o tym jak żyć w w świecie ludzi słyszących – tym lepsza czeka je przyszłość.
