W 1979 roku Melisa Murray napisała sztukę Ophelia, gdzie główna bohaterka jest lesbijką.
Autorka na początku zaznacza, że będzie mówić o pisarstwie kobiecym: o tym, co ono spowoduje. Zadaniem kobiety jest wstąpienie w tekst. Przez tysiąc lat nagromadziła się literatura, która o kobietach mówiła niewiele, teraz nastał czas, aby to zmienić. Cixous pociąga bogactwo kobiecych istnień, ich różnorodność, przejawiająca się także w seksualności. Kobieta, która przez wieku była tłamszona przez mężczyzn, powinna wreszcie przemówić. Pisz! Pisanie jest dla ciebie, ty jesteś dla siebie, twoje ciało jest dla ciebie, weź je! Kobiety dotąd nie potrafiły pisać, gdyż uważały, że pisanie jest zajęciem dla mężczyzn, tworzyły, ale w ukryciu, przez co naznaczone były poczuciem winy. Przeciwko kobiecemu pisaniu występują mężczyźni, usłużne ekonomii wydawnictwa. Kobieta zawsze była tą pasywną, zdobywaną, teraz powinna opuścić „dom lalek”, do którego została zapędzona. Dotychczasowe pisarstwo to fallocentryzm, który przygląda się sobie, rozkoszuje się sobą i napawa się samozadowoleniem. Pisanie jako akt realizuje związek między kobietą a jej seksualnością, kobiecością.
Akt, który upamiętni Zabranie Głosu przez kobietę, a więc i jej przełomowe Wejście w Historię, która zawsze opierała się na jej wyparciu. Pisząc, wykuć broń przeciwko antylogosowi. Pisać, by wreszcie móc przejąć inicjatywę w swojej sprawie, by mieć prawo i miejsce, w całym systemie symbolicznym, w procesie historycznym.
Kobiecego pisania nie da się jednoznacznie zdefiniować. Tradycyjne pisarstwo uznaje się albo za męskie, albo za biseksualne. To drugie to pewny etap przejściowy w pisarstwie kobiecym. Tekst kobiecy ma być aktem wywrotowym, występującym przeciwko męskiej, fallicznej dominacji. Kobiecość zostaje przyrównana do Meduzy, która jest niebezpieczna, boją się jej mężczyźni.
